Зошто е нужна конечната теорија?

Постоечките бројни физички теории, кои ја објаснуваат природата на светот, се парцијални теории. Имено, тие се однесуваат само на едно подрачје во физиката. Помеѓу нив најважните два столба во современата физила се две теории: првата е Планковата квантна механика, која ја објаснува микроструктурата на природата во светот (елементарните честички), и втората е Ајнштајновата Теорија на релативитетот, која го објаснува светот во неговите макро-димензии (ѕвездите, галаксиите...). Но, иако тие ги објаснуваат структурите и појавите во вселената главно со добра прецизност, тие затајуваат при решавање на најекстремните случки, па нивното толкување завршува во т.н. математички сингуларитети, во кои престануваат да важат сите физички закони.

Еве неколку примери: според Теоријата на релативитетот вселената започнала од сингуларитет со Биг Бенг, но што било пред него и кој механизам го придвижил Биг Бенгот, останало енигма во науката. И фамозните црни дупки, според истата теорија треба да завршуваат во бесконечно мали точки – сингуларитети, што значи дека тие би требало да можат да бидат набљудувани само со микроскоп, како сите елементарни честички. Но, евидентно дека не е така. Имено, опсервабилната метода нѝ покажува дека во центарот на галаксиите лежат црни дупки, кои не се точкести објекти, туку монструми, кои во себе голтаат сѐ што ќе им се приближи. Како сето тоа да го објасниме, ако сметаме дека вселената не е произволна, туку со неа владеат одредени закони? Единствен логичен заклучок е дека сите досега откриени парцијални теории треба да може да се обединат во една единствена т.н. Конечна теорија, која же опишува сѐ што постои во вселената. Од тука произлегува и називот "Теорија за сѐ".

Лево: Младиот физичар Герет Лизи кој тврди дека ја открил 'Теоријата за сѐ'; Десно: Од геометрија кон теорија: полиедарот SRE8 од кој Герет Лизи ја дедуктирал 'Теоријата за сѐ'