Во почетокот брегастото вратило било конструктивно сместено непосредно до коленестото вратило во блокот на моторот и преносот на силината од коленестото вратило бил решен едноставно, трајно и еконо­мично. Од моторот не се барало многу, како екологија, силина и слично, и тоа решение било оптимално во тоа време. Тоа најчесто се правело со запчест пар и било доживотно, т.е. трајно решение. Поретко се користел ланецот којшто бил евтино решение, но барал повремена замена, со оглед на тоа дека се троши и му се наголемува должината. Се користеле многу кратки ланци.

Но, развојот на моторот во насока на економичност и истиснување на голема силина од мал волумен (што фактички е исто) изискува сместување на брегастото вратило во главата на моторот. Тоа практично значи дека од меѓуоскино расто­јание помеѓу брегастото и коленестото вратило од околу 100 до 150 mm се преминало на меѓуоскино растојание од околу 500 до 600 mm. И тука сега се јавуваат сите проблеми. Некои од нив се следните: како да се премости тоа големо растоја­ние, кој начин на пренос на силината е најевтин за произ­водство, кој начин на пренос на силината е најтраен, т.е. бара минимум одржување, кој начин на пренос на силината е најпрецизен по непреченото и оптимално функционирање на моторот итн. Прашања безброј а одговори малку, и ни малку чисти и прецизни. Нема единствен одговор за тоа кое решение е најдобро и секоја фирма си форсира свое решение и фило­зофија детерминирана од многу фактори, како цена на чинење, трошоци на одржување, дали се работи за спортски или за обичен (туристички) мотор како погон на автомобилот, надеж­ност, престиж и друго.

Стандардна конфигурација на погон на разводен механизам од мотор СВС со ланец. Ова решение е редовно застапено кај денешниве автомобили.

Во продолжение ќе ги нотирам основните решенија, прин­ципиел­но ќе ги објаснам и ќе споменам некои проектантски и конструктивни дилеми и особености.