Секоја година, на 13 милиони луѓе им се дијагностицира рак, а седум и пол милиони умираат од оваа опасна болест. Најчестите методи на лечење претставуваат комбинација на хемотерапија, радиомагнетно зрачење и хируршки зафати. Оваа комбинирана метода со себе носи и одредени ризици бидејќи го оштетува и околното здраво ткиво, а да не зборуваме за тоа што во некои случаи, поради длабоката навлезеност или поради самиот состав на зафатениот орган, соодветниот третман е речиси невозможен. Кај лечењето на туморите на главата и вратот, поради специфичноста на органот, кој е од меко ткиво, во голем број случаи хируршкиот третман го прави невозможен, а третманот со зрачење е попривлечен, но тој, пак, е тешко применлив за мали тумори. Кај третирањето, пак, на рак на простатата, рак на дојка и на белите дробови со помош на радиомагнетно зрачење, се јавува проблемот за таргетирање на туморот при третманот, бидејќи поради дишењето на пациентот туморот ја менува локацијата, па тогаш се проширува опсегот на дејството на зраците зафаќајќи и од здравото ткиво. Од овие причини, истражувачите се во постојана потрага по нови методи за дијагностицирање, за следење на малигните клетки, но и за убивање на тие клетки, односно за лечење на малигните тумори, но и на други болести.