Иако таа 2002 година веќе редовно имавме интернет, за „Постанокот на делта­планот” не го користев, пишував по сеќа­вања, приказни и извадоци од печатени списанија што сум ги собирал со години. Тогаш немав информација за Абас ибн Фир­нас (Abbas ibn Firnas) кој, според некои извори, во деветтиот век направил крило налик на современ змеј сегашен и летнал со него. Но, и покрај тоа, се работи за статија која оперира со точни податоци, па за подобро да го разберете постанокот на параглајдерот, ви препорачувам да се навратите и на тој напис. Секако, во не­дос­тиг на информации и простор не сум спомнал некои значајни личности, како што историјата дури после децении дознава за „Подзаборавениот и вистинскиот Татко на параглајдертвото”. Поради потешкотии со преводите, само во овој текст, термините „пара-летало” или „параплан” ги користам за 'преодните фази' кога падобранот ста­ну­вал „глајдер” (glider).

Абас Ибн Фирнас го направил своето летало во 875 година во Шпанија

Отсекогаш и насекаде имало идеи и обиди детското „летало-змеј” (kite) да се направи големо и на него да се закачи човек да лета. Откако постои падобранот посто­јат луѓе кои се обидувале и успевале да летнат со него влечен на раце со јажиња, со глисер (parasailing) – техника што се ко­рис­ти и денес, со скии или да скокне со него од карпа или брдо – техника позната како parascending или gliding parachute. Деца и возрасни правеле крила со кои се обиду­вале да (по)летаат, користејќи дури и по некој чаршав или чадор при скок од нека­де. Има записи дека уште во Првата свет­ска војна, подморници влечеле падобран со војник за да ја набљудува ситуацијата на(д) површината. На класичните падобра­ни (со округла купола) правеле процепи да добијат хоризонтална брзина и за ова нај­познат е терминот на Лемоањ – „парако­мандер”, кој имаше и централна гуртна што го повлекуваше врвот на куполата навнатре. Ваквиот модел изработен од фабриката „Клуз” од Белград, со којшто скокав и јас, се викаше PS-06, имаше мала хоризонтална брзина, преосетливи командите и, заради неговата сложеност, неговото отворање бе­ше чувствително при неправилна положба на телото. Во 1962 го­ди­на, францускиот инженер Пјер-Марсел Лемоањ (Pierre-Marcel Lemoigne), со модификација на неговиот паракомандер, го развил падобранот (парапланот) што може да се „возвишува при безмо­тор­но летање” – Ascending Gliding Parachute.

Современото параглајдерско крило воопшто не личи на падобран, има поголема виткост, голем број мали, отворени и затворени комори