Барем понекогаш, на сите им се слу­чило да се затекнат како гласно зборуваат самите со себе, можеби во момент на стрес. Некои го прават тоа за да се убе­дат во нешто, други едноставно за да “увежбаат” некој тежок говор што порано или подоцна ќе мора да му го кажат некому, трети за подобро да запаметат информации.

И нема ништо чудно во тоа: солило­квиумот не е ништо повеќе од надворешна манифестација на таканаречениот „внат­решен дискурс”, најчестиот начин на кој­што се обликуваат нашите мисли, кои често­пати ги изразуваме со зборови. Во нашите глави реката од зборови не­пре­кинато тече: „Да го правам ова или она?”, „Наскоро ќе излезам, ќе го земам ча­дор­от”, „Денес ќе го видам Мане, ќе му ја пренесам таа обврска да ја сработи “ итн.

Од овие примери е јасно која е воби­чае­ната цел на разговорот со себе: да си дадете упатства и подобро да запомните нешто. И не е чудно ако овој дискурс од време на време неволно доаѓа до усните и станува звучен и за другите, тоа само значи дека церебралниот механизам кој во овие случаи ја инхибира артику­лацијата на зборовите не е активиран (или се активира само делумно).