Верувам дека се сеќавате на релативно изразената скепса во поглед на доследноста на спроведувањето на т.н. “Tick-Tock” стратегија на Intel, најавена во 2006 година. Многумина тогаш тоа го сметаа како интересен маркетиншки трик на Intel, кој би требало да му даде потпора на првичниот успех со Core процесорите и рушење на доминацијата на AMD. Таквата скепса донекаде беше предизвикана и со лимитите кои веќе одамна ги достигна архитектурата NetBurst, премиерно имплементирана во првите Pentium 4 процесори. Колку за потсетување, масивната инструкциска единица (првично 20 нивоа, а од P4 процесорите со Prescott јадро со 31 ниво) честопати се покажа како кочница, најмногу, во ситуациите кога текот на инструкциите и пресметките на разгранувањето не се предвидуваа правилно (па целиот процес се враќаше на почеток), што повлекуваше празни и изгубени тактови и намалена ефикасност. Во таква ситуација, при постоењето на проблем кој се провлекуваше од првите модели на Pentium 4, значи од 2000 година, ретко кој веруваше дека динамиката на претставување на нов производствен процес и нова архитектура ќе може да се оствари во текот на една година.