Уште од моментот кога Следната генерација на Ѕвездени Патеки го внесе холодекот како опција, a подоцна и со појавата на трилогијата Матрикс, Sci-Fi фанатиците како мене честопати си го поставуваа прашањето: Дали живееме во компјутерска симулација? А, да бидеме искрени, не бевме единствени – прашањето ги мачеше и физичарите, за што веќе пишувавме во Емитер 3/2007 (“Холографичен универзум”). Конечно, двајца физичари од Универзитетот Оксфорд во Велика Британија, ни дадоа одговор на ова прашање.
И може да се смирите – светот во којшто живееме е реален! Отприлика...
Теоретските физичари Жохар Рингел (Zohar Ringel) и Димитри Коврижи (Dmitry Kovrizhi), во нивниот труд објавен кон крајот на септември во списанието Science Advances, тврдат дека комплексноста на животот и реалноста е преголема и не може да претставува симулација на некој огромен вонземски компјутер. Нивните откритија, коишто неочекувано имаат дефинитивен заклучок, произлегоа од неодамнешните откритија за поврзаноста на гравитациските аномалии и комплексноста на нивните пресметки. Рингел и Коврижи укажуваат дека создавањето на компјутерска сумулација на одреден квантен феномен којшто се случува кај металите е невозможен потфат, не само во практиката, туку и воопшто.
Двајцата теоретичари се обиделе да утврдат дали е можно да ја употребат техниката позната како квантна Монте Карло анализа за проучување на квантниот Халов (Hall) ефект, којшто се манифестира како скоковита (квантна) промена на потенцијалната разлика кај Халовите сензори изложени на јаки магнетни полиња и многу ниски температури.
Методите на квантен Монте Карло употребуваат примероци земени по случаен избор за да се анализираат проблемите на колективното однесување на огромен број квантни честички при нивните интеракции, во случаи кога равенките коишто ги опишуваат процесите немаат решение во затворена форма, односно не можат едноставно да се пресметат по формула.
Рингел и Коврижи покажале дека обидите за примена на квантниот Монте Карло принцип за моделирање на системите со квантни аномалии како, на пример, квантниот Халов ефект, секогаш ќе бидат неуспешни. Тие откриле дека сложеноста на симулацијата експоненцијално се зголемувала со зголемувањето на бројот на честички во неа. Ако сложеноста раснела линеарно со бројот на симулирани честички, тогаш удвојувањето на бројот на честички би значело и удвојување на потребната пресметковна моќност, што би значело дека тоа може да се пресмета за истото време со класичен комјутер со двојно поголема моќност. Ако, пак, комплексноста растела експоненционално, ова значи дека потребната пресметковна моќ експоненцијално расте со додавањето на секоја една честичка, со што самата пресметка станува невозможен потфат (кај класичниот компјутер). Истражувачите пресметале дека со внесувањето податоци за само неколку стотици електрони би била потребна компјутерска меморија поголема од постоечкиот број на атоми во универзумот!
Двајцата физичари укажуваат и дека постојат и голем број други квантни интеракции за коишто сè уште не се откриени алгоримите за нивната предвидливост, ако воопшто некогаш и можат да бидат пронајдени.
Ако се има предвид физичката невозможност за постоењето на (класичен, не квантен!) компјутер којшто ќе треба да ги складира информациите за еден речиси бескрајно мал дел од овој универзум, можноста да живееме во симулација на некоја компјутерска матрица паѓа во (симулирана?!) вода.
Но, ова повлекува и други прашања: Што ако во (и околу) матрикс-компјутерот што нè симулира нас и нашиот универзум владеат сосем други физички закони?
Сакате црвена или сина пилула?
