Честопати преку телевизијата или во кино имаме можност да гледаме научно-фантастични филмови, во кои вселенските бродови како на шега крстарат помеѓу ѕвездите и галаксиите во вселената. Притоа, ние не се прашуваме дали е тоа физички можно, туку најчесто се повикуваме на познатиот футурист Жил Верн, познат по своите романи со научни предвидувања, кои за тоа време беа фантазија, но денеска не само што се достигнати, туку и се надминати. Типичен пример е неговиот роман “Лет на Месечината”, во тоа време фантазија, но денес реалност. Интересно е што тој точно ја знаеше т.н. II космичка брзина (11,9 km/sek), нужна за совладување на гравитационата сила на Земјата, но проблем беше во тоа време како таа да се постигне? Жил Верн најде решение со истрел на леталото од топ со цевка долга 800 метри, вертикално вкопана во земјата. Интересна е и локацијата (во романот) од која е извршен стартот: Америка – Флорида, приближно истото место каде што денес се наоѓа космодромот Кејп Кенеди!

Денешните вселенски летала користат ракетен погон за постигнување на нужната почетна брзина, но потоа исто како и кај Жил Верн, натаму летот продолжува како прост истрел, со само повремени корекции на патеката во случај на потреба.

Но, да се вратиме на темата. Да видиме најнапред колку навистина ѕвездите се далеку од нас, и како би можеле да ги досегнеме ако знаеме дека според Ајнштајн за материјалното тело е невозможно да патува со брзината на светлината? Дали одговорот се крие во феноменот т.н. временска дилатација, која настанува во систем кој бргу се движи во однос на систем кој мирува?

Одиме со ред...