Дигиталниот компјутерски доказ се состои од множество на посредни реал­ни докази, од кои ниту еден не смее да се исклучи поради која било причина. Доказите мораат да бидат потполни, меѓусебно да се потполнуваат (да се испреплетени) и да ја немаат таканаре­че­ната пукнатина за донесување на зак­лучок, односно за утврдување на цврст доказ.

Криминалниот акт може да се из­врши на кој било компјутер поврзан во локална или светска мрежа независно од неговата географска положба. Исто така компјутерот-напаѓач географски може да биде лоциран во која било точка од земјината топка. Парот нападнат компјутер – напаѓачки компјутер може да биде во границите на една држава или, пак, субјектите да бидат сместени во различни држави. Па така форен­зичарите честопати се приморани да собираат дигитални докази во едни др­жа­ви, а да ги прикажуваат на суд во други држави. Самиот тој факт налага да се воведат одредени правила за при­ба­вување, дистрибуција и презентација на дигиталните докази кои ќе се реле­вантни за сите држави. Во таа насока, IOCE ги дефинира општите принципи за хармонизација на методите и на пракса­та при работата со дигитални докази меѓу народите, кои гарантираат прифат­ливост на дигиталните докази во една земја, ако тие се собрани во друга земја.

Најтешко е да се добие таканаречен дигитален доказ без пукнатини, доказ кој ги покрива сите објаснувања и заклу­чоци. Во текот на изградбата на цврсти (несоборливи) докази се утврдува: што навистина се случило, што е изгубено, колкав е износот на штетата и дали навистина се случил криминалниот акт. Притоа мора да се задржи потполна објективност.

Овој напис, кој во целост е објавен во Емитер 205, е извадок од книгата “Дигитална форензика - методика на истражување на електронски криминал” од авторите: д-р Ристо Христов, д-р Анис Сефиданис, м-р Зорица Каевиќ