Зошто баш променлив агол на стрелата на крилата? До ова решение се дојде по низа експерименти и совладување на најразлични проблеми од аеродинамичка, механичка и технолошка природа. Особени потешкотии предизвикувало барањето суперсоничен авион да може да полетува од кратки полуподготвени полетно-слетни патеки (писти).
Во тоа време аеродинамиката на трисоничното крило не била уште доволно разработена, особено не применетата. Се барал компромис за аеродинамичко обликување на крилото со кое би се задоволиле спротивставените барања при полетување и слетување на авионот и при неговото суперсонично летање. Очигледно решението се криело во можноста за адаптација на геометријата на крилото на авионот на различни режими на летање: за полетување и слетување од кратки патеки потребна е аеродинамика на крило на мали брзини (голем коефициент на подемот), без (или со мал) агол на стрелата, за суперсонично летање се бара крило со што е можно помал брановен отпор, т.е. тенко крило со голем агол на стрелата. Агол на стрела на нападниот раб на крилото е агол помеѓу нападниот раб на крилото и правата нормална на рамнината на симетријата на авионот. Ова е една од главните геометриски карактеристики на крилото и има големо влијание врз аеродинамичките, конструктивните, технолошките и експлоатациските карактеристики на целиот авион.

Не располагајќи со технолошки можности за универзална адаптација на крилото во лет, конструкторите побарале компромисно решение за овие две спротивставени барања и го нашле во облик на механичка промена на аголот на стрелата на крилото во функција од маховиот број во текот на летањето. Развојот што следува (авиони од четврта и петта генерација) ќе покаже дека ова изнудено решение не било најдобро, но за тоа време, за тој степен на развој на практичната и теоретската аеродинамика и електроника и за расположливите материјали, ваквото механичко решение сепак било оптимално. Со него авијацијата се здоби со трета генерација на успешни авиони како: МиГ-23, Су-24, F-14, F-111, Tornado итн. и направи крупен чекор напред.

Решението од раните седумдесетти години било базирано врз сознанијата дека обликот на проекцијата на крилото во хоризонтална рамнина (обликот на крилото) има големо влијание врз аеродинамичките, конструктивните, технолошките и експлоатациските карактеристики на целиот авион, а истовремено може да се реализира со постоечката технологија. Како течел развојот на авионските крила со променлива геометрија и како се решавани техничко-технолошките проблеми во оваа сфера се темите на написот во продолжение.