Теоријата за струните е веројатно најамбициозен теоретски проект некогаш замислен од страна на физичарите. Имено, таа претендира да ги унифицира двете главни, но меѓусебно некомпатибилни теории, кои ја опишуваат природата на светот: "Теоријата за општиот релативитет", која ја објаснува макроструктурата на светот (галаксиите) и "Квантната механика", која ја објаснува микроструктурата на светот (атомите). Нејзините софистицирани математички равенки овозможуваат поврзување на сите честички и на сите сили, кои постојат во универзумот, во еден заеднички скелет. Како? Гледајќи во екстремно мал размер, далеку помал од големината на атомот, Теоријата за струните предвидува дека сета материја и сите сили всушност, се, вибрации на речиси бесконечно мали енергетски струни, 10²⁵ пати помали од димензиите на атомот. Тие вибрираат во 10-димензионален просторно-временски континуум, при што секој тип на честички, односно сили, кореспондира со вибрациите на некоја одредена фреквенција на некоја од струните.
Но, секоја теорија во науката мора и да се докаже со некоја тест-метода, но по 40-годишните јалови обиди за тестирање на таа теорија некои научници започнале да гледаат на неа како на неплодна научна фантазија, која не може да се тестира. Други, пак, неа и натаму ја сметаат како главен кандидат за "Теорија за сè", па продолжуваат да манипулираат со нејзините математички равенки. Расправата помеѓу овие две групации стана жестока во смисла дали Теоријата за струните е "слепа улица", или таа е корисна за физиката? Така било до сега, но во последно време конечно стаса афирмацијата на Теоријата за струните, меѓутоа во сосема друга област од првобитно замислената: таа стаса во областа на електрична суперспроводивост.