А сѐ започнало во Њујорк на 25 февруари 1925 година, кога Арт Гилхам, музичар познат како “Пијанистот кој шепоти” (the Whispering Pianist) поради неговата нежност, влегол во студиото на Колумбија фонограф компани за да го тестира новопоставениот електричен систем за снимање на грамофонска плоча. Пред него, на сталак, во ниво со устата за првпат во историјата бил поставен микрофон. Тоа бил кондензаторскиот микрофон модел 394 на Western Electric, иновативно изработен на основа на пронајдокот на Edward Wente од 1916 година. Во периодот помеѓу 25 и 27 февруари 1925 година Арт Гилхам ќе направи седум снимки, од кои потоа шест ќе бидат објавени на плочи, почнувајќи од март 1925 г. Токму ова е моментот што буквално ќе ja електрифицира дискографската индустрија. До крајот на годината, весникот Evening Star од Вашингтон (Д.Ц.) веќе се восхитувал на „капитулацијата на водечките светски музички уметници пред моќта на микрофонот“. Непосредно потоа следи и звучна револуција во Холивуд со појавата на звучниот филм, каде за првпат може да се слушне гласот на актерите.

Кондензаторскиот микрофон Western Electric 394 - изглед, конструкција и фреквенциска карактеристика. Тој е употребен за првите електрични снимања на грамофонски плочи во 1925, како и во следните неколку години.

И покрај големото значење, местото каде Гилхам влезе во историјата со првата комерцијално објавена електрична снимка не е обележано со никаква спомен-плоча или плакета. Архиварите на најстарата издавачка куќа во светот, сега во сопственост на Сони Мјузик (Sony Music), не можат да ја потврдат точната локација на студиото. За најточна претпоставка за локацијата се смета местото кадешто денес се наоѓа театарот Роуз, поточно просториите Џез во Линколн Центар во Менхетен, каде некогаш биле сместени канцелариите на Колумбија. Зградата која постои денес на ова место, огромен стаклен комплекс во Колумбус Сиркл, е дом и на студиото за снимање Џез под етикетата на Линколн Центар – Блу Енџин Рекордс (Blue Engine Records).

Тод Вајтлок, наградуван инженер кој го води студиото, ја окарактеризира појавата на микрофонот како најважниот технолошки развој во снимањето музика. „Тоа би требало да е врвот на пирамидата“, вели тој во интервјуто за Њујорк Тајмс.

Томас Едисон го измислил фонографот во 1877 година, а периодот до 1925 година е познат како акустична ера. Имено во тоа време снимањето музика се изведува со помош на конусна хорна за снимање; звучните бранови “собрани” од хорната на излезот од големата инка предизвикувале иглата сместена тука да прави бразди во ротирачки восочен диск, буквално “режејќи” ги аудио информациите.

Првите аудио записи на плоча биле правени со собирање на звукот со голема инка. Ова значи дека целиот оркестар бил 'збиен' пред инката, а контрабасот морал да добие и дополнително 'засилување' од туба. 

Вајтлок собира стари аудио записи што се репродуцираат со брзина од 78 вртежи во минута, кои ги пушта на неговиот фонограф на навивање Виктрола.

„Акустичните снимки се прекрасни, но немаат динамички опсег“, вели тој. „Сѐ останува на иста јачина. Било да е пијанисимо или мецо пијано или форте, сѐ е со една иста динамика“.

Најголемите рани пејачки ѕвезди потекнуваат од класичната музика. Во 1902 година, Енрико Карузо бил првиот со плоча што била продадена во милионски тираж. Се работи за тонски запис на арија од операта „Паљачи“. Неговиот „гласен, богат глас го прикрива површинскиот шум карактеристичен за плочата“, ќе напише Фред Гајзберг, британскиот продуцент кој го убедил италијанскиот тенор да биде снимен, во една статија од 1944 година за списанието Грамофон.

Пејачите што не изведувале класична музика исто така се потпирале на вокалната проекција. Беси Смит, славена како „Царица на блузот“, се нарекувала себеси „викач“. Ал Џолсон се промовирал како „Црно лице со оперски глас“. Иако Џолсон се појавува и во првиот звучен филм – Џез пејачот (The Jazz Singer), ниту тој, ниту Смит не успеале адекватно да се престројат и прилагодат на доаѓањето на електрични снимки. Обајцата веќе предолго снимале на стариот начин и не биле подготвени за неочекуваните квалитети на микрофонот во поглед на фаќање детали и јачина на снимката. Електричното засилување имало моќ и најтивката личност во просторијата да ја направи најгласна.

Електричното снимање со микрофон ги надминува споменатите проблеми на акустичкото снимање па оркестарот може комотно да биде разместен пред микрофонот. 

Ефектите се почувствувалe низ целиот спектар на музиката: инструментите можеле да се репродуцираат со поголема верност, веќе немало потреба звукот на контрабасистите да биде надополнуван со ангажирање на свирачи на туба. Но, најголема корист извлекле поп-пејачите. Силно чувствителен на тон и нијанси, микрофонот им овозможува да пеат со препознатлив личен изведувачки стил.

„Им овозможи на луѓето кои сакаа да пеат на поинаков начин да дојдат до израз“, вели аудио реставраторот Марк Оберт-Торн, продуцент на компилацијата „1925: знаменитости од зората на електричното снимање“ со која се одбележува стогодишнината на микрофонот во продукциите на Пристин Класик (Pristine Classic), архивска издавачка куќа со седиште во Франција.

„Landmarks“ содржи и запис на она за што се верува дека е првата снимка од сесиите на Гилхам во Колумбија, неверојатна песна за распадот на една љубовна врска насловена како „You May Be Lonesome“. Пијанистот кој шепоти ја рецитира разговорно врз придружната пријатна мелодија на пијаното, лежерно небаре се работи за телефонски разговор. Тој бил избран прв да снима со новиот електричен систем затоа што имал големо искуство со пеење пред микрофон во своите настапи во живо на радио. 

Арт Гилхам, познат како Пијанистот кој шепоти, е првиот кој снимал комерцијална плоча со микрофон

Џек Смит, уште еден интимен пејач, ќе објави албум наречен „The Whispering Baritone“ во 1925 година. Исто како и Гилхам, и тој го усовршил својот мек вокал на радио изведбите во живо. „Некои од луѓето кои биле најуспешни во раните електрични снимања [ја] започнале [кариерата] на радио, совладувајќи го [на тој начин] новиот медиум за пеење на микрофон“, вели Оберт-Торн.

Падот во продажбата на плочи ги принудил издавачките куќи "да ја променат мелодијата" во 1925 година. Главниот ривал на Колумбија, Виктор (Victor), инсталирал идентичен систем за снимање. Првите електрично направени снимки биле пуштени во продажба во април. Но, Колумбија и Виктор се согласиле да го чуваат новиот метод во тајност за да избегнат вознемирување на публиката што ги купувала плочите. Почетокот на ноември бил одреден како датум за откривање на “тајната”. Издавачката куќа Виктор го именувала денот како Виктор Ден (ден на победниците).

„Првичната реакција [на публиката] на електричните снимки не беше секогаш позитивна“, вели Оберт-Торн. „Луѓето мислеа дека звучат премногу строго, гласно и со метален призвук. Тие беа свикнати на топлиот звук на акустичните снимки“. Но, увото на публиката брзо се аклиматизира. Откако во 1924 година Колумбија се соочила со банкрот, за само две години во 1926 година издавачката куќа почнала да остварува профит. Руди Вале тврдел дека е првиот пејач што извел шоу во живо со електрично засилување, во 1930 година.

Современите уметници се добро упатени во тоа како да ги користат различните видови микрофони и методи за постигнување различни цели, без разлика дали се работи за остварување на ефект на интимност како што тоа го прави Били Ајлиш, или пак за испорачување на моќна изведба како што тоа го прави Адел. Многумина од современите изведувачи работат со вокални продуценти, студиски техничари кои дејствуваат како своевидна „мешавина на вокален тренер и продуцент на плочи“, вели Симон Торес, која има работено со Карди Б и Беки Г.

Кога продуцира вокал, Торес избира кој тип на микрофон да го користи, а потоа го следи и го прилагодува нивото на влез додека пејачот настапува. Го следи и уметникот: Дали е предалеку од микрофонот? Дали треба потсетник за насмевка? („Можете да слушнете кога некој се смее на снимка“, вели таа.)

Претераните движења на устата помагаат во изговарањето. Селин Дион е пример за како треба да се работи, малку свртен од микрофонот. „Сè уште ја добивате полноста на нејзиниот глас, таа не оди премногу далеку“, објаснува Торес. „Сето тоа е мошне паметно“.

Во 1920-тите, првиот бран вокалисти што ја искористиле оваа алатка биле познати како „микрофонски пејачи“. Алатката ги оформила и ги донела во фокус, создавајќи нова палета на ѕвезди. Кога Ела Фицџералд отишла во Харлем на аудиција за „пејачка“ за биг бенд џез оркестар во 1935 година, тинејџерката имала напливи од срамежливост додека настапувала. „Па, гласот ти е мек“, ѝ било кажано на идната „Прва дама на песната“, според нејзината биографија од 1995 година, но микрофонот „ќе го истакне“.

И така било. Доаѓањето на микрофонот внело промени не само во тоа кој се слуша на снимките, туку и како ние како публика ги слушаме аудио записите. „Тоа е истото искуство како луѓето кои седеа пред телевизорите за го гледаат Нил Армстронг како ги прави своите први чекори на Месечината“, вели Вајтлок, „тој момент на: „О Боже, гледам во друг свет“. Односно слушам друг свет. Се работеше за еквивалент на ‘месечев пренос’ за тоа време”.