Со зголемување на потребата за безжична комуникација, услугите што ги вклучуваат IoТ (Internet Of Things), M2M (Machine to Machine), сензорски мрежи и поврзаните возила имаат потреба од уште поголем пропусeн опсег за да го прошират својот капацитет и да најдат поефикасни врски преку мрежи со оптички влакна и со голема брзина. Како резултат на тоа, претстојниот раст во преносот на податоци ќе го надмине максималниот пренос на еднојадрените оптички влакна. Поради неговата мала загуба и оптичкото засилување на преносoт, потребно е зголемување на оптичката инфраструктура за да се исполнат ограничувањата. Воведувањето дополнителни оптички влакна и кабли е значително поедноставно кога се размислува за алтернативна технологија.
Различен пристап кон зголемување на капацитетот е со помош на повеќејадрени оптички влакна. Во суштина ова вклучува повеќе активни јадра во исто влакно, што значи дека надворешниот дијаметар останува ист, но пропусниот опсег значително се зголемува. Назад во 1990-тите, истражувачите од CNET смислија нов начин за производство на едно влакно кое содржи повеќе од едно активно јадро. Сепак, овој необичен производ не беше сфатен сериозно сѐ до сегашниот милениум кога истражувачите во Јапонија почнаа да ги моделираат способностите на таквото влакно. Најновите повеќејадрени влакна сега користат влакна со вкупен дијаметар од околу 200 микрони. Сепак, вкупната ефективна површина на влакното („јадрата“) е над 2% од волуменот на влакната во споредба со помалку од 0,5%. Тоа значи дека повеќејадреното влакно има суштински 100 пати поголема густина на пропусниот опсег од еднојадреното оптичко влакно со ист надворешен дијаметар.
Оптичките влакна еволуираа постепено во текот на децениите, а единствената голема промена беше од мултимодни во мономодни оптички влакна. Ова бараше промена во ласерските извори (на 1310 и 1550 nm) и подобрувања во технологијата на конектори и во дизајнот на кабелот.
Преместувањето кон повеќејадрени влакна ќе поттикне подеднакво голем раст на дополнителните производи од ин-линиски засилувачи и решетки до конектори и технологија за спојување со фузија. Ова е потенцијално многу поскап процес за разлика од производството на самите влакна и постигнувањето на оваа транзиција, ќе одреди, дали оваа нова технологија на оптички влакна ќе биде прифатена на глобално ниво.
Со оглед на тековниот напредок, раните усвојувачи во телекомуникациите веројатно ќе ги распоредат овие системи во рок од 10 години, а можеби и во рок од 5 години како комерцијални предлози. Кога тоа ќе се случи, се очекува значителен поттик во индустриите за производство и инсталација на кабли со оптички влакна.
Кристијан Грозданоски,
Овернет, Скопје