Токму ова го најавува една нова научна студија објавена во списанието "Наука" (Science), направена во широка соработка на повеќе американски медицински центри: Одделот за болести на црниот дроб при Медицинската школа во Њујорк; Медицинскиот оддел при Универзитетот на Калифорнија во Сан Франциско; Одделот за нефрологија, Центарот за белодробна биологија, Одделите за медицина и патологија и Институтот за стем-клетки и регенеративна медицина при Универзитетот на Вашингтон во Сиетл и Одделот за транслативна медицина, Биоген идек, на Кембриџ.
Фиброзата, или акумулацијата на мноштво од вонклеточни молекули што го сочинуваат лузничавото ткиво, се јавува многу често при хроничните повреди на ткивата. Белодробната фиброза, реналната фиброза (на бубрези) и хепатитната цироза се меѓу најчестите фибриотски болести, кои во збир остануваат со најголем број побарувања што клинички не може да се задоволат. Новите сознанија за заедничките карактеристики на секоја од фиброзите што се задржуваат во ткивото придонесоа за подобро разбирање на начинот како повредата на епителот може да придонесе за погрешна регулација на клеточната диференцијација, сигнализација и протеинско излачување. Во исто време, откритието на специфичните ткивни карактеристики на фиброгенезата, во комбинација со дадениот увид во генетската регулација на фиброзата, овозможија да се постави основа за откривање и потврда на биомаркери, како и рационална идентификација на антифибриотските лекови што го ползуваат овој механизам. Заеднички, овие напредоци најавуваат ера на поквалитетен живот и подолг животен век на пациентите со хронични фибриотски болести.