Експертите сметаат дека иако нашиот мозок е многу добар во сортирање и обработка на податоци од светот што нè опкружува, постојат многу непотребни нешта што целосно го блокираат. Постојат моменти кога сите ние работиме неколку работи одеднаш и кога ќе дојде време, она што најмногу ни недостасува, мозокот многу лесно се блокира со некои навидум неважни работи и така забораваме што треба да направиме, што сме започнале, па дури и она што сме го чуле само една минута порано.
Експертите сметаат дека најмногу нè збунува вратата, бидејќи кога влегуваме во просторија со некоја намера, честопати се случува да ја загубиме меморијата и да не знаеме зошто воопшто сме отишле таму. Тоа е затоа што во моментот на поминување низ вратата се прекинува една низа мисли и почнува друга, нешто како сцени во филм. Понатака, многу нè збунува Месечината. Колку е пониско на небото Месечината секогаш изгледа поголема. Кога ќе погледнеме во неа, иако реално нема разлика во големината. Овој феномен се нарекува месечева илузија, а научниците веруваат дека при: погледнувањето кон Месечината целосно се губи врската со мислите, затоа што предметите ни се приближуваат до хоризонтот и се чинат поголеми отколку што се, што ја прекинува врската со мислите.
Звукот на алармот, чкрипењето на сопирачките, пиштењето на мобилниот телефон, исто така, може да ни ги тргне мислите од она што го работиме бидејќи нашиот мозок еволуциски не е адаптиран на такви звуци. Природните звуци со текот на времето полека исчезнуваат, па не ги слушаме, додека наглите звуци претставуваат шок за системот. Така, ако во мислите нагло ве прекине изненаден звук, многу е веројатно дека тоа ќе ви ги збрка мислите.
Експертите сметаат дека како што не сме предодредени да слушаме силни и иритирачки звуци, не сме предодредени ни да гледаме фотографии. И покрај тоа што повеќето го разбираат принципот на фотографијата, нашиот мозок сè уште не успева да ги одвои од вистинските луѓе и предмети. Ова најдобро може да се види во еден експеримент во кој субјектите играле пикадо и биле значително помалку прецизни кога како заднина наместо класичната подлога за пикадо, биле користени фотографии на луѓе или деца. Ова докажува дека на човечкиот мозок му е потребен напор за да го разликува стварното и имагинарното, па голема е веројатноста дека по гледањето слики заборавиме на она што сме го правеле порано.
Друг интересен факт кој докажува дека мозокот работи како филмска камера, односно дека снима одреден број слики во секунда, наместо непрекинат филм, е тоа што секогаш ни се чини дека тркалата на автомобилот во движење се вртат во спротивна насока.