Проф. Веинрајт (Wainwright) за истражувањата користел стандардни метеоролошки балони кои се искачуваат во стратосферата, на височина од 27 km, простор каде што владее речиси потполн вакуум. Под балонот била монтирана затворена касета (од стар компјутерски CD ROM!) која на однапред дефинирана височина се отворала, собирајќи примероци од прашината која од вселенскиот простор паѓа на Земјата, па по затворањето се спуштала со падобран на површината. Собраните примероци биле испитувани со електронски микроскоп и биле најдени голем број на структури со релативно големи димензии од неколку микрометри. Тела со такви димензии и тежина можат да бидат исфрлени во стратосферата на Земјата под дејство на силни вулкански ерупции, но тие паѓаат на површината на Земјата по само неколку часови – што е потврдено од други научници во независни истражувања. Бидејќи балоните биле испраќани во време кога со недели немало никакви вулкански ерупции, тие релативно големи структури можеле да дојдат само од горе, надвор од Земјата. Неколку такви структури имале невообичаени форми и структури што многу личеле на жив организам, а во еден случај било најдено парче од лушпа од дијатомеа – едноклеточна алга. Во интервјуто коешто редакцијата го направи со овој ценет професор при неговата посета на Природноматематичкиот факултет стана збор токму за овие откритија како и плановите за идни истражувања.