Последниве години, група истражувачи предводени од професорот емеритус Џејмс Кенет од Универзитетот во Калифорнија, Санта Барбара, собра нови докази што одат во прилог на оваа мошне дебатирана хипотеза. Според неа парче од комета експлодирало над Северна Америка некаде пред приближно 12 800 – 13 000 години, придонесувајќи за исчезнување на мегафауната (како што се мамутите и мастодонтите) и за пропаѓање на Кловис културата (праисториска култура на американските староседелци чие присуство на археолошките локалитети во Северна Америка датира од пред приближно 13 500 години).

За да се разбере како е дојдено до овој заклучок, мора да се запомнат неколку фактори. Прво, периодот на Младиот Дријас (Younger Dryas) претставува нагло враќање на студот што го прекинува трендот на затоплување што започнал на крајот од последното ледено доба, кое траело околу илјада години.

Исто така, треба да се запомни дека културата Кловис, позната по карактеристичните врвови на копјата, исто како и голем дел од северноамериканската мегафауна исчезнале токму околу почетокот на овој ненадеен студ. Конечно, бројни археолошки локалитети покажуваат дебел седиментен слој познат како „црн тепих“ (black mat) којшто изобилува со јаглерод, саѓи и широко распространети траги од согорување, кои според поддржувачите на хипотезата, укажуваат на широко распространети пожари и затемнување на небото по настанот.

Најновото откритие, објавено во PLOS One, коешто оди во прилог на хипотезата за удар на комета е она на т.н. шокиран кварц (shocked quartz) што бил пронајден на три класични археолошки локалитети на културата Кловис: Мареј Спрингс во Аризона, Блеквотер Драу во Ново Мексико и Кањонот Арлингтон на Каналските Острови во Калифорнија.

Геолозите откриле кварцни зрна со сложени фрактури (пукнатини), од кои некои се исполнети со стопен силициум диоксид, карактеристики што укажуваат на покачени температури и притисоци. Користејќи техники од типот на електронска микроскопија (TEM, SEM), катодолуминисценција и EBSD за анализа на кварцните деформации, научниците откриле деформации што ги надминуваат оние што вообичаено му се припишуваат на вулканизмот или на некоја друга обична геолошка активност. Конечно, компјутерското моделирање покажува дека атмосферска експлозија на фрагментирана комета што би се случила на ниска надморска височина можела да генерира услови (притисок, топлина) што се потребни за создавање на овој вид шок во кварцните зрна.

Доколку се потврди, хипотезата предлага дека експлозијата предизвикала широко распространети пожари, ослободување на чад, пепел и прав во атмосферата, затемнување на небото (зима од удар), намалена сончева светлина и сериозен еколошки стрес. Овој настан, во комбинација со други климатски фактори, можеби го забрзал изумирањето на мегафауната во Северна (а можеби и Јужна) Америка, како и падот на културата Кловис.

Но, хипотезата не е прифатена од целата научна заедница. Отсуството на видлив кратер е спорно. Нормално, голем удар остава геолошки траги; во хипотезата за помладиот Дријас, ова не е јасно идентификувано. И за да ги објаснат настаните, некои истражувачи предлагаат помалку „катастрофални“ објаснувања, како што се промени во океанските системи, текови на слатководни води во Атлантикот што можеби ги измениле топлите морски струи или дополнителна природна динамика типична за климатските промени за време на глацијациите/деглацијациите. Некои критичари, исто така, тврдат дека „посредните“ физички, хемиски или биолошки индикатори што индиректно укажуваат на промена на животната средина во минатото (температура, соленост или концентрација на CO₂), што се користат  во овој случај – саѓи, нанодијаманти, микросферули, платина/иридиум – би можеле да потекнуваат и од копнени процеси или остатоци од многу помали удари, природно согорување или други феномени што сè уште не се идентификувани.