Според теоретскиот концепт, централните региони на огромните молекуларни облаци, кои колабираат под дејство на сопствената гравитација, мора да ја совладаат силата на сопственото магнетно поле, за да дојде до формирање на нови ѕвезди. При овој натпревар помеѓу гравитацијата, која влече навнатре, и магнетниот притисок, кој турка нанадвор, се претпоставува дека магнетното поле ќе добие форма на песочен часовник.
Првиот доказ за постоење на вакво магнетно поле е најден во протоѕвездениот систем NGC 1333 IRAS 4A, кој од нас е оддалечен 980 светлински години, во насока на соѕвездието Персеј (Perseus). Овој систем, кој го сочинуваат две протоѕвезди (ѕвезди во формирање), е дел од молекуларниот комплекс Персеј, кој има маса еднаква на масата на 130 000 сонца. Во комплексот активно се формираат ѕвезди, а неговата релативна близина до Земјата го прави да биде еден од најпроучуваните региони на ѕвездено формирање.
Астрономите го набљудувале системот NGC 1333 IRAS 4A преку субмилиметарската мрежа на опсерваторијата Смитсонијан (Smithsonian’s Submillimeter Array) на Хаваи, при што била мерена емисијата на честички прав. Со оглед на тоа што магнетното поле ги подредува честичките по должината на своите магнетни линии, тимот можел да ја утврди неговата геометриска форма. По комплетирањето на анализите, добиле совршен пример за магнетно поле со форма на песочен часовник.
Но, и покрај силното магнетно поле на системот, неговото гравитациско колабирање продолжува. Па така, за околу милион години, на местото каде што денес се наоѓаат два огромни облаци од прав и гас, ќе засветат две нови ѕвезди слични на нашето Сонце.