Идејата за возило што лебди на слој воздух датира од 19-тиот век, па сепак, за првите успеси требаше да се чека до средината на 20-тиот век. Со својата појава лебдечките возила создале и наметнале две дилеми: од една страна, новите возила со својата брзина и проодност на копното, по водата, по беспаќата и во секакви услови (природни катастрофи, експедиции, спасувања итн.) најавувале вистинска револуција во транспортот, а од друга страна, пак, тие покажале и редица недостатоци во споредба со постоечките транспортни средства како: големи габарити, потреба од големи силини на погонската група, послаба управливост, недозволено големо ниво на бучава, интензивно дигање прав и прскање земја, камчиња, помали предмети итн., што особено било изразено при возење над суво. Наспроти општоважечкото мислење дека имаат голема проодливост, сепак, релативно рамна земјена, бетонска или водена површина е добредојдена. Така, на пример, повеќето ховеркрафти не можат да се справат со бранови повисоки од 1 до 1,7 m.
Наброените недостатоци предизвикале и избрзан заклучок дека овие возила немаат перспектива за копнен транспорт и се применливи само на вода каде што сите наброени недостатоци имаат помало значење.
По половина век усовршувања и експерименти е дојдено до сознание дека вистината е, сепак, некаде во средина. Современите лебдечки возила, според нивните основни параметри, заземаат место помеѓу авионот и хеликоптерот од една страна, и автомобилите, железницата и бродовите од друга страна. Практиката несомнено докажала дека областа на нивната примена е точно дефинирана, а нивните особини им овозможуваат не само опстанок туку и сериозна конкурентност во постоечкото транспортно опкружување.